İkisi kız ikisi de erkek olmak üzere 4 çocuğu olan Şehid Veysi, PKK tarafından İslam’a ve Müslümanlara karşı her türlü zulmün yapıldığı bir dönemde aldığı 4 tekerlekli bir el arabası ile İslami kasetler satıyordu.

 

Sürekli tehditler alan şehid, davasından ve mücadelesinden bir an olsun taviz vermedi ve 18 Mayıs 1992’de PKK yandaşlarının silahlı saldırısı sonucu çok arzuladığı şehadet mertebesine ulaştı.

Arkadaşı Murat’ın Dilinden…
Şehid Veysi çok fedakâr ve iyi bir insandı. Bir Müslüman nasıl olması gerekiyorsa şehid Veysi de öyle bir insandı. Bize göre yaşı daha büyüktü. Çok mütevazıydı. Biz, ona göre çok küçüktük ve onu örnek alıyorduk.

 

PKK yandaşları o dönemde sürekli okullarda mütedeyyin gençlere saldırıyor okul çıkışları darp ediyorlardı. Bize sürekli “Bu okulun hâkimi biziz. Bizden izinsiz hiçbir şey yapmayacaksınız. Bu okulda dahi okumayacaksınız” diyorlardı.

 

Okulda sürekli boykot uyguluyorlardı. Biz de o boykotu sürekli kırıyorduk. Yine bir gün dışarıdan gelen adamlarla birlikte bize saldırma planı yapmışlardı. Şehid Veysi bunu duyar duymaz bizi uyarmak için okula geldi.

 

Kahvaltı dahi yapmamıştı. Kahvaltı yapmayı teklif ettim ama “Ben cennette yiyeceğim” diye cevap verdi. Okul çıkışında PKK’lılar yaklaşık 300 kişilik bir grupla silahlı bir şekilde bize saldırdılar. Biz de 20 kadar kişiydik ve elimizde kitaplarımız vardı. İlk ateşledikleri silahla Şehid Veysi vuruldu. Yere düşerken bana baktı, gülüyordu. O gün şehid olacağını hissetmişti. Yaralı olarak hastaneye kaldırıldı, durumu ağır olduğu için Diyarbakır’a götürüldü ama yolda şehid oldu.

Akadaşı Abdulkadir’in Dilinden…
Sürekli kitap okuyordu, kitap okudukça hayatı değişiyordu. Namazlarını mutlaka cemaatle kılardı. Kaset sattığı dönemlerde çok tehditler aldı ama o tehdit edildikçe hizmetlerine sarılıyordu.

 

Her zaman “Eğer biz İslam davası uğruna canlarımızı kurban etmezsek bizden sonraki nesiller bizden hayırla söz etmezler. Ama hizmette bulunursak bizden sonrakiler bize duacı olurlar” diyordu. Onun yüzünde İslam nuru açıkça görünüyordu. Tek geliri sattığı kasetlerdi, onu da çoğu zaman parası olmayanlara hediye ederdi. Fakirdi ama cömertti.

Çok kanaatkârdı. Çok az kazanır, kazandığıyla da idare ederdi. Hepimiz şehid olmak istiyorduk ama şehadete en çok o layıktı.

 

Eşinin Dilinden:
Evlendiğimiz zaman geleneksel olarak giyiniyordum. Evlendikten bir ay sonra “Ben senin çarşaf giyinmeni istiyorum” dedi. Ben de “Sen nasıl istersen. Ama çevremizde çarşaflı kimse yok. Onların tepkileri olacak?” dedim. O da “Kim ne derse desin, sen bu Resulullah’ın sünnetidir de ve beni dinle, gerisine karışma” dedi. Eve geldiği zaman sürekli kitap okurdu. Okuduklarını da bana anlatırdı. Çokça Kur’ân okurdu. Anne babası da onu çok seviyordu. Sürekli bana ve annesine, “Dua edin ki şehid olayım” diyordu. Allah’a hamd olsun o çok istediği şehadete kavuştu. Çocukları küçüktü, belki yokluğu zordu ama ne kadar zor olursa olsun şehadet de o kadar güzeldir. 20 yıldır şehit olmuş ama 20 yıldır onu tanıyanların bir an olsun aklından da kalbinden de çıkmış değil. 4 evladım da babalarını doğru dürüst göremedi, ona doyamadılar. Bir gün olsun biz pişmanlık duymadık, çünkü Veysi’nin şehadeti bizim için şerefti. O bana ve özellikle kadın akrabalarımıza sürekli giyimimize dikkat etmemizi tavsiye ederdi. Onun şehadeti akrabalarımız için de rahmet ve bereket oldu. Onun şehadetinden sonra 50-60 kadar akrabamız da İslam davası ile tanıştı ve çarşaf giydi.

 

ŞEHİD İSMAİL SEVİM
Şehid İsmail Sevim, Kasım ve Aliye çiftinin en küçük çocuğu olarak 20 Eylül 1974 tarihinde Batman’ın Gercüş İlçesine bağlı Ardıçlı (Xecibe) Köyü’nde dünyaya geldi. 8 çocuklu Sevim ailesi çiftçilik işleri ile ilgileniyorlardı. Şehid İsmail Sevim, henüz küçük yaşlardayken ağabeyleriyle birlikte kendi koyunlarının çobanlığını yapıyordu.