“Babam beni “oğlum” diye kucakladığı zaman kendimi taç giymiş padişah zannederdim.” (Zübeyir Gündüz Alp)

Mümin sever ve sevilir. Dost olur veya kendisiyle dostluk kurulur. Sevmeyen ve sevilmeyen kimsede hayır yoktur. (Ahmet B. Hanbel)

Sevgi, yüce yaratıcımızın rahmetinin bir yansıması, insana doğuştan verilen fıtri bir duygu, yaratılışımızın özüdür.

Sevgi ve güven ortamına ihtiyaç annenin hamilelik süreciyle başlar. Bilimsel araştırmalar, çocuğun daha ana rahminde iken sevgiyi hissetmeye başladığını göstermiştir. Annenin bebek sahibi olmaya istekli olması, ilk hareketlerini hissettiğinde sevinç duyması, bebek tarafından algılanmaktadır. Böylece çocuğun ruh sağlığı ve duygusal zekâsının temelleri, o dönemlerden itibaren atılmaktadır.

Sevgiyle çocuğuna yaklaşan anne-baba çocuğuyla arasındaki tüm engelleri yıkar. Her şeye rağmen sevildiklerini bilen çocuklar anne-babalarını anlamak ve üzmemek için, daha fazla çaba gösterirler.

Yaratıcımızın bizlere en güzel olarak gösterdiği Peygamber Efendimiz sevdiğini bildirmekle kalmamış, çocuklara sevginin bütün çeşitlerini göstermiştir. O, çocukları öpmüş, kucaklamış, göğsünde uyutmuş, onlarla şakalaşmış, onlara iltifat etmiş, hediye vermiş, hasta olanları ziyaret etmiş, selam vermiş, bineğine almış, onlara dua etmiş, gururlarını incitmeden onları ikaz etmiş, onlarla oyun oynamış.

Sevgi ve şefkat gören kişi geleceğe umutla bakar, mutlu olmasını bilir. Ruh sağlığı yerinde, duygusal, zekâsı gelişmiş, uyumlu ve sakin olur. Sevilen çocuklar kendine güven duymayı öğrenir, hayattın her aşamasında başarılı olur. Sevgi ve şefkat duygularını büyüdüğünde başkalarına da yansıtır.

Peygamberimiz (a.s) çocukların aile dışı kimselerle karşılaşmasına imkan vermekte, böylece sosyalleşmelerini hedeflemekteydi. Aynı zamanda çocukların yüzmeyi, silah kullanmayı (okçuluk), ata binmeyi öğrenmeyi tavsiye etmiştir. Böylece kendi güveni artar, meşakkatli ve sorumluluk taşıyan olaylara göğüs germesini bilir.

Bazı ebeveynler çocuklarına küçükken gösterdikleri sevgiyi büyüdüklerinde göstermezler. Oysa çocuklar her dönemde sevgi ve ilgiye muhtaçtır. Bu dönemlerden biri de ergenlik dönemidir. Bu dönemde ergen büyük bir bocalama içerisindedir. Kimliğini belirleme savaşımı vermektedir. Ergenin gelişmekte ve değişmekte olan bedenine uyum sağlaması, sosyal yönden sorumluluklarını öğrenmesi açısından desteğe ihtiyacı vardır. Anne-babanın göstereceği sevgi ve ilgiyle, destekle, ona değer vermekle bu dönemi yaşıtlarına göre daha sakin ve başarılı atlatacaktır.

“ Rabbim! Bizleri Peygamber kendilerine ne verdiyse onu alan, onlara neyi yasakladıysa ondan kaçınan kimselerden eyle”. (A’raf: 157)