Çocuklarının yemek yememesi ebeveynlerin en fazla zorlandıkları konuların başında gelmektedir. Hangi anneyi dinlesen çocuğunun yemek yemediğini, aç kaldığı ve içinde fiziksel olarak gelişemeyeceği kaygısı taşıdıklarına şahitlik etmekteyiz. Bu soruna sadece küçük çocuklarda değil, büyük çocuklarda da karşılaşıyoruz. Çocuğu 7. Sınıfa giden bir anne görüşmeye gelmişti, problemini merak ettim, oğlunun yemek yemediğini ve oğluna yemek yedirme konusunda kendisine yardımcı olmamı talep etti. Ben de kabul ettim. Acaba çocuk çok mu zayıf diye merak ettim. Çocuk ile görüşünce kilosunun gayet iyi olduğunu gözlemledim. Çocuk da hayatından memnun olduğunu, yeteri kadar yemek yediğini fakat annesine göre yeteri kadar yemediğini söyledi. Ne oluyor da anneler çocuklarına güvenmiyorlar? Çocuk, anne aç değilim deyince, yok yok sen açsın diyorlar. Hâlbuki fizyolojik ihtiyaçlar yetişkinlerde olduğu gibi çocukta da aynıdır ve yetişkin, ben doydum deyince saygı gösteriyoruz da neden aynı saygıyı çocuktan esirgiyoruz?

Çocuk eğitiminde belirli rutinlerin olması çok önemlidir. Bunların başında yemek yeme saatleri gelir; 0-4 yaş arası çocuk acıktığı zaman ihtiyacı giderilmelidir, 4-7 yaş arası öğün sayısı azaltılmalı ve 7 yaşından sonra çocuklar yetişkinler gibi açlığa dayanabilir artık, dolayısıyla yemek yeme üç öğüne indirilmeli, yemek yeme saatleri günün en önemli işi olmalıdır. Sofrada eleştiri ve sorgulamadan ziyade, gün içinde yaşananların paylaşımları yapılmalıdır. Merak etmeyin, Allah, insanların yaratılışını öyle mükemmel yapmış ki; İnsan acıktığında midede yanma hissi oluşuyor ve insan yemeğe yöneliyor. Bir diğeri ise, damak tadıdır. Yemek yemede açlık hissi ve damak tadı çok önemlidir, fakat yanlış ebeveyn tutumları bunları engelliyor.

Yanlış ebeveyn tutumları:

* Çocuk yemeğini yedi, doydu, yok sen açsın, peşinden koşarak ağzına zorla yemek koyuyor ve çocuk da işi oyuna çeviriyor, annesinin peşinden koşmasından zevk alıyor ve bu kısır döngü böyle sürüp gidiyor. Yemek yeme saatleri oyuna dönüşmemeli!

*Çocuk sabah uyandı, daha uykunun mahmurluğu üzerinde iken, hemen kahvaltıya oturtuyoruz çocuğu. Çocuk da doğal olarak yemek yemeyecektir. Çünkü insan vücudu uykudan uyandıktan sonra en az yarım saat kendi dengesini toparlıyor ve uyanmasının üzerinden yarım saat geçince kahvaltıya birlikte oturtulabilir, tek başına insan yemek yemede zorlanabilir.

*Yetişkin insan nasıl ki üzgün ve kaygılı iken, yemek yemede zorluk çekiyorsa, çocuk da eğer biraz önce eleştirilmiş, azarlanmış ise yemek yemez, dolayısıyla bu hususlara dikkat etmek gerekir.

*Çocuğa zorla yemek yedirmeye çalışmak, çocuğun yemek yemeye direnç göstermesine neden olur. Oysa zorlama yerine, sevgi ve güven ile çocuk yemek yemeye güzel bir şekilde ikna edilebilir.

*Televizyon eşliğinde çocuğa yemek vermek de, çocuğun yemek yemede önemli bir etken olan damak tadını hissetmemesine neden olur. Bundan dolayı ebeveynler, çocuklarının TV karşısında yemek yememelerine dikkat etmeliler.

Sonuç olarak, hiçbir insan açlığa tahammül edemez, buna çocuklar da dâhil. Fakat biz yemek yedirmeyi baskı aracına dönüştürürsek, yemek yemezsen amca yiyecek, yemek yemezsen öcü gelir gibi… sözlerle çocukları korkutursak, çocuğumuzun benliğine zarar veririz ve çocuğa yemek yedirmek işkenceye dönüşür.

Vesselam…