Hamd âlemlerin Rabbine, salât ve selâm da O’nun pak Rasûlüne olsun.

İnsan denen muhteşem varlık hakkında çok şey söylenmiş ve söylenmektedir. Kıyamete kadar da söylenmeye devam edecektir. Ancak bütün söylemlerden çıkarılacak en gerçek yargı; insanın, insanın imtihanı olmasıdır.

İyiliğiyle, kötülüğüyle, itmesiyle, tutmasıyla, ikramıyla ve esirgemesiyle insan, insanın imtihanıdır. Zaten insana insandan daha büyük hangi imtihan vardır? Hemen hemen bütün imtihanlar insan sebebiyledir. Borçlar, kalp veya hayal kırıklıkları, hüzünler, ayrılıklar ve hatta birtakım hastalıklar bile.

Bize imtihan olanlar bir yana, maalesef biz de birilerinin imtihanıyız. En basitinden annemiz bile kendisi öldüğünde üzülmemizi dert edinir, bu düşünceyle yatar kalkar. Çünkü onun imtihanıyız. Rabbim daha büyük imtihanlık nasip etmesin.

Kaynana gelinin, gelin görümcenin, komşu komşunun, patron işçinin, amele tarla sahibinin, talebe hocanın imtihanıdır. Bunların tam tersi de geçerlidir. Mühim olan, elimizdeki imtihanın kıymetini bilmek... “Size çektiren insanları baş tacı edin.” demek istemiyorum. Ancak yıllardır biriyle imtihan ediliyorsak, ona biraz da olsa alışmışız demektir. Alıştığımızdan beterini nasip etmesin Rabbim.

Bize imtihan olanları bir kenara bırakalım. Şu üç günlük dünyada en az ne kadar insana imtihan oluruz acaba? Sokaktaki bir meczup, yol kenarındaki bir kedi yahut kırdaki bir papatya gibi kimseye imtihan olmadan hatta birilerine sürur olarak yaşamak ve ölmek… Ne kadar az insan, o kadar az hesap, o kadar çok huzur… Hayatına dokunduğumuza imtihan oluyoruz çünkü ister istemez. Sevenin özlemi, sevmeyenin öfkesi oluyoruz; işte bunlar hep imtihan…

Allah’ım, bizi kimseye kötü bir imtihan etme. Kimsenin yüreğinde bir acı, içinde bir sızı, amel defterinde kara bir iz, hayatındaki zulmetli bir varlık, kalpten gelen bedduasında bir isim eyleme. Bizi her zaman hayırla anılan, aşırı sevilmeyen ve kendisinden nefret de edilmeyen kimseler eyle. Sevmek ve sevilmenin de fazlası yüktür çünkü.

Ey Rabbim… Bizim karşımıza da bela ve imtihan değil muhabbet vesilesi olacak kimseleri çıkar. Bizi kötülerle, haddini bilmezlerle, kalbimize ağır geleceklerle imtihan etme… İyilerin bilmeden yaptıkları kötülüklerden de bizi muhafaza eyle…

Allah’ım, sevdiklerimizin acısını, hastalığını, ayrılığını bize gösterme. Bizi muhabbetle terbiye et, birbirimize yük etme… Âmin.