Süleyman Soylu’nun istifa edip istifasının reddedilmesi ülkenin bir numaralı gündemi, herkes kendi açısından bunu değerlendiriyor.  

Tabi meselenin gözden kaçmayan yönü, Bakan’a sahip çıkılması, istifasının Cumhurbaşkanı tarafından geri çevrilmesi talebiydi, öyle de oldu ve şu anda İçişleri Bakanı daha da güçlü, tabi bir o kadar da gözler üzerinde ve yükü de ağırlaşmış durumda.

Neyse, ben başka şeyler söylemek istiyorum. İstifa etmek bir insanın değerini, ederini, kıymeti harbisini net olarak ortaya çıkarıyormuş, bunu öğrendik.

Çoğumuz kendimizi “Bulunmaz Hint Kumaşı” zannederiz. Bulunduğumuz yerden ayrıldığımızda o makamın çökeceğini dile getiririz.

Sözü uzatmadan öncelikle kendilerini böyle gören siyasilere, yöneticilere sesleniyoruz; İstifa edin, yeri geldiğinde ayrılın görevinizden ve değerinizi öğrenin. Korkmayın, eğer yerinizi kimsenin dolduramayacağı anlaşılırsa size sahip çıkarlar, göndermezler sizi, insanlar hepten nankör değildirler.

Yok eğer hiç kimse “aman gitme” demiyor, hatta seviniyorlarsa hiç olmazsa kaç kuruş ettiğini öğrenmiş olursun.

Bu sözü sadece iktidardakilere değil muhalefete, bürokratlara ve her türlü makam sahiplerine söylüyorum; istifa edin, kim olduğunuzu öğrenin.

Aslında bizim bu teklifimiz bütün insanlara, hepimizedir, illa ki bir makam sahibi olmamıza gerek yok.

“Biz ölünce bu dünyadan ne eksilir” başlığı altında daha genel yazılar yazdığımı hatırlıyorum. Ne kadar bir boşluk bırakır da gideriz?

Elbette bu dünyadan ayrıldıklarında bir daha asla dolmayacak boşluk bırakarak gidenler vardır, Hz. Ali (k.v) âlimlerin ölümünü bu şekilde anlatıyor.

Bunun yanında ölümleriyle geride kalanlara bayram ettirenler de az değildir hani. Böyle birisi için söylenmiş olmalı şu beyit;

“Ne kendisi eyledi rahat ne halka verdi huzur. Yıkıldı gitti dünyadan dayansın ehli kubûr.”

Sözü; ölüme getirdik ama biz yine istifa meselesiyle bağlayalım, bizim hatırlatmamıza gerek yok, insanlar zaten yeteri kadar ölümle burun buruna.

Ne diyorduk; istifa et, okkanı, kilonu öğren!