‘İttihad-ı İslam' fikri Kur'anî bir projedir. Kur'an, Müslümanların ayrılıp tefrikaya düşmemelerini ve hep beraber ‘Hablullah' (Allah'ın ipi) yani Kur'an'ın emir ve irşatlarına sarılmalarını net bir şekilde beyan ediyor. Hz. Peygamber Efendimiz(sav) de, bu konuda duyarlılığın zirvesinde olmuş, ümmetine de en çok bu konuda uyarılarda bulunmuştur. Kainattaki tevhidin, ahenk ve düzenin, insanlar alemindeki somutlaşmış hali olan ‘ birliğe' daima vurgu yapmış, kabilecilik ve ırkçılığı bir ‘cahiliyye' ve ‘nifak' belirtisi saymıştır.

İslam alemi on yedinci asrın sonlarına kadar iyi-kötü bir birliğe ve dirliğe sahipti. Bu tarihlerden itibaren içeriden başlayıp bünyeyi kemiren dâhilî hastalıklarla beraber, saldırıya geçen haricî düşmanlar İslam alemini bugünkü hâle düşürdüler.

Yaklaşık yüz elli yıldan beri dağılmışlığın ve parçalanmışlığın envai türlü acılarını yaşıyoruz. Bir musibet hâli arz eden bu durumumuzun uzun zamandan beri devam ediyor olması elbette hayra alamet bir şey değildir. Acilen müdahale edilmezse, daha beter kötü sonuçların görülmesi kaçınılmazdır. Hastanın tedaviyi kabul edemeyecek ölçüde kötüleşmesinden korkmak ve yeniden hayata kavuşturacak tedaviyi acilen başlatmak gerekir.

Birlik, güç ve kuvvetin yegane vesilesidir. Yaşadığımız dünyada büyük devletlerin (ABD, AB) güçlerini birlikten aldıklarını görüyoruz. Devasa imkanlarına rağmen İslam aleminin aciz ve perişan halinin en büyük nedeni ise parçalanmışlıktır. Şirazesiz kalan bir kitabın dağılmış sayfaları gibi bir halimiz var. Tekerlekleri patlamış bir arabanın yol alması imkansız olduğu gibi, birlik kuramamış toplumların da özgür, onurlu ve müreffeh bir hayat yaşayabilme imkanı yoktur.

Öyle ise bu konu, yani ‘İttihad-ı İslam' meselesinin gündemimizin en başlarında yer alması gerekir. Çamura saplanmış, tekerlekleri patlamış yol alamaz durumdaki arabanın kaportası ve boyasıyla ilgilenmek yersiz ve boş bir çabadır. Aydınlarımız ve alimlerimiz bu konunun önemini ve önceliğini anlatmalı, ümmeti bu konuda duyarlı kılma çabalarını arttırmalıdırlar.

 ‘Şeyhin elini, ayağını öpmek şirk midir değil midir?' ‘Şiilik hak bir mezhep midir değil midir?' vb. gereksiz, zamansız ve mevcut fitne ateşine benzin taşıyan her tür gündem, söz ve eylemden kaçınmak gerekir.

Her şeyden önce İslam alemindeki mevcut dini cemaatler, parti ve hareketlerin kendi aralarında bir ittifak sağlama zarureti vardır. Bu konu elzemdir. Zira bütün bir ümmeti kapsayacak birliğin yolu buradan geçer. Detaylara ait ihtilaflı konuları ‘ittifak' ve ‘ittihad'ın önüne bir engel olarak koymak, İslam'a ve bu mazlum ümmete çok büyük bir zulümdür.

İttihat ve uhuvveti sağlama konusunda Bediüzzaman Said Nursi(ra)'den öğreneceğimiz çok şey var. Hz. Üstad bütün hayatını bu konuya adamış, bütün enerjisini ümmetin uyanışı ve ittihadı yolunda harcamıştır. Kendisi ve tâbilerini bu amacın hizmetçileri olarak görmüştür. Üstad değişik mezhep ve meşreplere sahip hiç bir gurup ve şahsı tenkit etmemiş, onları daima kardeş görmüş, kardeşlik hukukunun gereklerini yerine getirmeyi asla ihmal etmemiştir.

Bediüzzaman'ın tek hedefi küfür, ilhat ve bidat ehli olmuştur. O, hiç bir zaman iman ehlini hedef almamıştır. Kendisi Kürt olduğu halde hayatının çoğunu Türkler içinde ve onlara hizmet yolunda geçirmiştir. O, Kürtlerin de diğer unsurların da kurtuluş reçetesinin ‘ittihad' ve ‘uhuvvet'te olduğunu haykırmış, yaşantısıyla da bunu ortaya koymuştur. Bediüzzaman, Kur'an'ın kardeşliği ve birlik olmayı emreden ayetlerini  ‘İhlas ve Uhuvvet' risaleleri ile en güzel bir şekilde tefsir etmiştir.

Yüz yıl önce gelecek felaketleri gören ve bunlara nasıl karşı durulacağını gösteren bu zatı artık anlamak, önerilerini hayata geçirmek gerekir. İslami cemaatler başta olmak kaydıyla memleketin acılar çekmesine sebep tarafların da üstadı dinlemek, önerilerini hayata geçirmekten başka bir çareleri yoktur.

Yazımızı Üstad'ın o meşhur tespitiyle bitirelim: ‘Azametli fakat bahtsız bir kıtanın(Asya)şanlı fakat talihsiz bir devletin(Osmanlı), değerli fakat sahipsiz bir kavmin(Kürtler) kurtuluş reçetesi İttihad-ı İslam'dır.'