Her ebeveynin yönetmekte zorluk çektiği problemlerin başında, kardeşler arasındaki mücadeleler gelir. Bize başvuran ailelere baktığımızda; “Hocam evde sürekli bir gürültü patırdı mevcut, en ufak bir şey yüzünden kavgaya tutuşuyorlar, evde sanki kardeş  değiller de düşmanlarmış gibi davranıyorlar, ne yapacağımızı bilmiyoruz,  iki arada bir derede kalmışız…” gibi serzenişleri uzayıp gitmekte… Hâlbuki, kardeş olan evde çatışma olmamasını beklemek çocukluk doğasına aykırıdır. Kardeş çatışmaları gelişimin bir parçasıdır ve doğru yönetilirse her çatışma gelişime katkı sağlar. Ev içi kardeş kavgaları hayatın normal bir parçasıdır. Görevimiz ise çocuklarımıza bu duygularla sağlıklı bir şekilde başa çıkmalarını sağlamak ve bu duyguları dengelemeyi öğretmektir.

 Duruma baktığımızda Birden fazla çocuğu olanlar için kardeş rekabeti son derece normaldir. Ama bir çocuk diğer çocuğa zorbalık, kabadayılık yapmaya başlamışsa bu bir probleme dönüşebilir. Görünüşte birbiriyle sürekli atışan, savaşan ve anlaşamayan iki çocuğunuz vardır. Bunun pek çok sebebi olabilir. Basit bir mantıkla bakıldığında, aslında kardeş çatışmalarının sebebi, çocukların o an yaşadıkları problemi çözememiş olmalarıdır ve o an ihtiyaçları olan şey, yeni bir bağırtı çağırtı değil, mevcut problemin nasıl çözülebileceğine dair bilgidir.

Neler yapılabilir;

*Öncellikle suçlu aramayın, durumu anlamaya çalışın, her iki tarafı dinleyin, biri araya girince, bir dakika kardeşini dinledikten sonra seni de dinleyeceğim deyin!

*Her sorunda araya girmeniz ikisi tarafından da diğerinin kayrıldığını düşündürür. Kardeşler arasında olan ufak sataşmalara müdahale etmeyin ki sorunu aralarında çözmeyi öğrensinler. Birbirine zarar verici şekilde kavga ederlerse o zaman müdahale edin!

*Bırakın çocuklar bazen atışsınlar karşılıklı içlerini boşaltsınlar tabii ki sizin rehberliğinizde.

*Çocuklar anne ve babaların ses tonlarından bile etkilenir. Ebeveynlerin küçük çocuk ile aşırı yumuşak ve ince bir ses tonuyla konuşması, büyük olanla daha kalın bir ses tonuyla konuşması çocuklar tarafından olumsuz algılanıyor dikkat etmek gerekir.

*Kardeşler arasındaki olumlu paylaşımları hemen fark edip tebrik etmek gerek, “maşallah ne güzel anlaşıyorsunuz” gibi olumlu övgü cümlelerini kullanmakta cimrilik yapmayın

* Olaylar karşısında küçük çocuğunuza koruyucu bir tutumla yaklaşmayın. Aksi halde büyük çocuğunuzun size olan güveni zedelenecektir.

* Tutarsız yaklaşımlar da çatışmayı artırır.   Ebeveynin bazen izin verdiği eylem, bir başka sefer yasaklanırsa, evdeki yaşam kurallar üzerine değil de ebeveynin o andaki duygularıyla şekillenirse, bunun bir anormal yansımasının kardeş çatışmalarında görülmesi muhtemeldir

* Çocuklarınızda kesinlikle kıyaslama yapmayın, bu tutum birbirlerine olan rekabeti arttırır.

Sonuç olarak diyebiliriz ki kardeş kavgaları anormal değildir, anormal olan bizim olumsuz tutumumuzdur ve kavgayı içinden çıkılmaz hale sokmamızdır. Görevimiz ise çocuklarımıza bu duygularla sağlıklı bir şekilde başa çıkmalarını ve bu duyguları olumlu yöne kanalize etmemizdir.

Vesselam…