Aslında bu yazı biraz gecikmiş bir yazı. Önceki hafta başlamış ama ilhamın terk-i mekân eylemesine binaen bitirememiştim.

Malumunuz bir güzel insanın vefat yıl dönümü, Mehmet Yavuz’un aramızdan ayrılışının ikinci yılı idi önceki hafta…

Bir kez daha kendisine rahmet dilerken ona atfen yazdığım şiiri Fatihalar eşliğinde okumanıza sunuyorum…

Kapanıp üstüne ağladı Zaman

Hasretin yâdına düştüğü zaman

Bıraktı zamanı saymayı Zaman

Saatler firkati vurduğu zaman

Yüzünde tebessüm nurlandı Zaman

Ey güzel insan! Güldüğün zaman

Uhuvvet libası büründü Zaman

Yesevi, Hani’yi andığın zaman

Çatıp kaşlarını yaşlandı Zaman

Hücreler nidanı duyduğu zaman

Dikenli tellerde eridi Zaman

Maltalar yolunu kestiği zaman

İftihar içinde haykırdı Zaman

Duruşun mü’mince olduğu zaman

Özünde dürüstlük yeşertti Zaman

Kelamın kalbinden aktığı zaman

Cennetten ıtırla süsledi Zaman

Güllerin gönlüne düştüğün zaman

Mehmed’im kalbine vuruldu Zaman

Dilinden hak kelam çıktığı zaman

Adını kalplere nakşetti Zaman

Gayretin sıdkına erdiği zaman

Simana yıldızlar düşürdü Zaman

Velayet yoluna düştüğün zaman

Sensizlik içinde yoruldu Zaman

Mehmed’im Rabbine erdiğin zaman

Firdevs’e, Kevser’e dönüştü Zaman

Mehmed’im Ahmed’e vardığın zaman…

Selam ve Dua ile…