O güne dek görmediği kadar güzel güllerdi bu güller. Kan kırmızısıydılar. Adeta gülümseyen simalardı. Cami bahçesini kaplayan ve köyün meydanını dolduran bu güzelliği neden daha önce fark etmemişti ki? Halbuki kaç yıldır bu köyde imamdı. İyi de bu güller yerden nasıl bitmişlerdi?

Doyumsuzca seyretti bu güzelliği. Gökyüzü açık ve berraktı. Bu doyumsuz lezzet manzarasına bakarken ansızın ortalık karardı. Ne olduğunu anlayamadı. Telaşla güneşe baktı. Kararmıştı. Sanki tutulmuş gibiydi.

Birden tutulan güneş tekrar açtı. Yüzüne mutlu bir tebessüm yayıldığı an, genç imamın gözleri dehşetle büyüdü. “Aman Allah’ım!” Dedi. Hızla güllere doğru koştu. Dallarından koparılmıştı bazıları. Yerdeydiler. Daha biraz önce doyumsuz bir manzaranın birer gülleriyken şimdi… şimdi nasıl olmuştu da koparılmıştı dallarından?

Genç imam, yerdeki gülleri topladı. Büyük bir şaşkınlık ve hayret içerisindeydi. Tam 33 gül… Tesbih taneleri gibi… Ansızın fark etti ki topladığı her gülün dalı kanıyordu. Kan damlıyordu ince ince, sızım sızım. Korkuyla sıçradı. Yatağındaydı.

-Allah hayretsin. İnşaallah rüyanız hayırlıdır imam efendi, dedi ihtiyar köylü.

-Doğrusu mana yüklü bir rüya olsa gerek, dedi bir diğeri . Allah hayırlara çevirsin.

Güneş guruba yaklaşırken caminin önünde toplanan köylüler, ezanı bekliyorlardı. Köyün genç imamı Adil Hoca, gördüğü rüyayı anlatmıştı. Gün görmüş bir-iki ihtiyar rüyayı anlamlı bulmuş, hayra yormuşlardı. Onlar konuşurken sabit bir noktaya bakan Adil Hocanın ağzından gayri ihtiyari iki kelime döküldü.

   -33 gül!..

Bir köylü hatırlamış gibi hemen söze girdi.

-Sahi, haberleri izlediniz mi? Sivas olayı gittikçe büyüyor.

-Evet doğru. Madımak Oteli yanarken kimi dumandan, kimi telaştan atlarken öldü. Ölü sayısı 33’e kadar çıkmış galiba.

-Basın yayın da hep inananları suçluyor.

-Allah bu gidişatın akıbetini hayretsin.

-Amin!

İhtiyar bir köylü Adil Hocaya seslendi.

-Hocam galiba vakit tamam.

Adil Hoca anlamıştı. Ezan zamanıydı. Yerinden doğrulup minareye doğru giderken. Aynı ihtiyar elini alnına siper yaparak köyün girişine doğru baktı. Çevresindekilerle de konuşmayı ihmal etmiyordu. 

-Deminden beri gözlerimi karşı patikadan alamadım. Kalabalık bir grup insan köye doğru geliyor. Neredeyse köye girecekler.

Tam bu esnada köyün girişinde yüz kişiye  yakın bir grup görüldü. Bununla beraber Adil Hocanın gür sesiyle okuduğu ezan sesi köyün semasında yankılandı.

Allahu Ekber Allahu Ekber!

Allahu Ekber Allahu Ekber!..

Ezan sesiyle birlikte köye giren bir grupta hareketlilik başlandı. Bir kısmı caminin yanındaki köylülere doğru hızla koşarken diğerleri köye dağıldılar. Garip bir durum vardı.

- Bunlar da kim dedi, ihtiyar köylü.

- Yabancılar galiba

- Ellerinde silah var…

Köylülere yaklaşan eli silahlı grubun başındaki adam sağa sola emirler vermeye  başladı.

-Kimsenin kaçmasına izin vermeyin. Tüm köylüleri meydana toplayın. Kadınlar aşağıda erkekler yukarıda toplatılsın…

Bir an aval aval kendisine bakan köylülere baktı.. Alacakaranlık çökmeye yüz tutmuştu. Ansızın bağırdı.

-Susturun şunu, dedi minareyi göstererek. İndirin oradan.

Yarım kalan bir ezan, köyün semasını mateme boğacaktı birazdan. Eli silahlı canilerin  kiminin elinde fitiller, kiminin elinde benzin bidonları belirdi. Omuzlarında ve ellerinde ağır silahlar gözden kaçmıyordu.

Camide bulunan bazı köylüler de dışarı çıkarıldı. Genç olanların elleri bağlandı. Apar topar meydana sürüldüler.

O sırada elebaşlarının telsizinden sesler yükseliyordu.

-Komutan, komutan tamam… Telefon hatlarını kestik tamam.

-Anlaşıldı tamam. Diğerleri ne yaptı?

-Sınır çevrildi tamam.

Konuşmalar kalabalıktan kaçmamıştı. Anlaşılan köy kuşatılmış, telefon hatları kesilmişti. Ortalık bir anda karışmıştı. Adeta köye kâbus çökmüştü. Evlere giren silahlı caniler buldukları zinet eşyalarını ve işe yarayacak malzemeleri ayıp gerisini yağmalıyorlardı.

Bir evde sesler yükseldi. Nurettin adında bir köy sakiniydi. Evinden çıkarmış, sürüklüyorlardı. İnadına direnen gurubun başı, arkadaşlarına seslendi:

-Bırakın onu!..

Arkadaşları şaşkındı. Ellerinden kurtulan Nurettin, kaçıp evine sığındı.

-Yakın, dedi bir ses. Evini başına yakın!...

Alevler içinde yanan evde diri diri yakılmıştı Nurettin. 14 yaşındaki bir çocuk ve annesi misali… Birçok evden alevler yükseliyor, köyün semasını aydınlatıyordu. Her taraf tutuşmuş, her tarafta feryad-figanlar, vaveylalar vardı.

Nihayet meydana toplatılan köylülere, canilerin elebaşları konuşuyordu.

-Korkmayın!.. Size bir şey yapacak değiliz. Sadece biraz konuşup gideceğiz…

O sırada bir-iki kişi kulağına bir şeyler fısıldadı. Doğrulup köylülere baktı. Bazı köylüleri adlarıyla kalabalıktan sordu. Kimi hasta, kimi yatalak, kimi de köyde değildi.  Kalabalık da şaşkındı. Bu adamlar köyü ve köylüleri tanıyorlardı. Canilere daha dikkatle baktıklarında bazı simaları tanır gibi oldular. Sanki komşu köylerdendiler. Artık şüpheleri kalmamıştı.

Canilerin elebaşları haykırıyordu.

-Bir daha bakın!.. Tüm evleri arayın. Hasta yatalak demeden herkesi toplayın. Gelmeyen olursa evini başına yıkın. Çabuk olun!..

Köy, tam bir felaket yerine dönmüştü. Ermeni mezalimi yaşanıyor gibiydi. Korkuyla bekleşen köylüler olanlara anlam veremiyor bir vaziyette apışıp kalmışlardı. Elleri bağlı gençler, öfkeden mırıldansalar da  çaresizlik kol geziyordu. Eli silahlı caniler köylülere sataşıyor, dövüyor, hakaretlerde bulunuyorlardı. Korku ve dehşet sinmişti meydana.

Biraz sonra elebaşları konuştu canilerin:

-Duymuşsunuz şimdi, sizin gibi gericiler, Sivas Madımak Otelinde 33 insanımızı yakarak öldürdüler… Bunu unutacağımızı mı sandılar? Sivas’ın intikamı alınacaktır. Bunu böyle bilin… Ayrıca sizi ihtar ediyoruz ki bu köyü terk edeceksiniz. Bu topraklarda durmayacak, def olup gideceksiniz. Ve bu günü asla unutmayacaksınız…

Heyecan içinde kendinden geçmişçesine köylülere nutuk çekip propaganda yapan canilerin elebaşı ansızın durdu. Telsizinden sesler yükseliyordu. Hemen geri çekilip biraz uzaklaştı. Telsizinden aldığı emirle adamlarına döndü.

-Sivas’ı unutmadık. Sivas’ın intikamını alıyoruz. Ateeş…

Bir anda yargısız infazın en vahşi şekliyle savunmasız-silahsız köylülere kurşunlar yağdı. Makinelı silahlar, kurşun kurşun ölüm, kurşun kurşun vahşet kusuyordu. Masum köylülerin üzerine şarjör boşaltıyordu.

Biçilmiş ekin misali patır patır döküldü köylüler. Ne olduğunu anlamadan cansız cansız yere yığıldılar.

-Sağ kalan var mı bakın bakalım?

Elebaşlarının emriyle cansız yatan köylüler arasında dolaşan caniler, hayat emaresi olanların başlarına tek tek kurşun sıkıyorlardı. İçlerinden birkaçı keyifle bağırıyordu arkadaşlarına.

-Başlarında takke olanların takkesini başlarına mıhlayın.

-Sakallı olan softaları da unutmayın ha!

Bu katliamı neşe içinde gülerek yapan caniler “Sivas’’ın intikamını alıyoruz” diye haykırıyorlardı.

-İmamı ne yaptınız, dedi canilerin elebaşısı. Göremiyorum onu…

Arkasındaki cani kahkahayla güldü:

-Minareden indirip ağzına namluyu dayadım komutan. Hah, hah, hah!..

Boynundan nefes alması için bir delik açtım. İki şarjörüm heder oldu… hah, hah, hah!..

-Kadınları getirin, dedi elebaşı. Çabuk olun. Birazdan feryatları göğü inleten kadınlar getirildi. Erkeklerini kanlar içinde gördüklerinde adeta çıldırmışlardı.

-Onları da kocalarının yanlarına gönderelim mi? dedi elebaşının sağındaki cani.

-Hayır, dedi kanlı manzarayı izleyen elebaşı. Onlar sağ kalmalı. Yaşadıkça bu acı onlara yeter. Haydi toparlanın gidiyoruz.

Karanlık kalpli caniler, karanlıkta kaybolup gittiler. Arkalarında 33 masum insanın cansız bedenlerini bırakarak…

İhtiyar adam, torununun ellerinden tutmuş, köyün mezarlığından aşağıya doğru iniyordu. Elindeki tesbihi çekerken 33. tesbih tanesinde durdu. Köye inen yamaçta hatırlamış gibi elini tuttuğu torununa seslendi.

-Adil!.. Yavrum. 33 gül ağıtını dedene söylermisin?

Davudi bir ses hüzün dolu terennümle yamaçtan köye doğru yayılıyordu.

Bırak beni ağlayayım yüreğiiiim.

Ağıtlarla dağlanayım öleyiiiim.

33 gülü tesbihime dizeyiiiiiim

Her güle bir bülbül olayım aşkla öteyiiim; Başbağlar…(*)

(*) başbağlar şehitlerine ithaftır. Ruhları şad olsun.
 

İnzar Dergisi

İslam Kur'an Haberleri