Kur‘an'a göre dünya hayatı, ahiret hayatı karşısında bir oyun ve eğlenceden ibarettir, aldatıcı ve oyalayıcı bir meta, geçici ve önemsiz bir hayattır. Dünya hayatı yağmurla biten ve yeşeren, sonra da bir afetle yok olup giden bir ekin misaliyle nitelenmektedir:
"Dünya hayatının durumu, gökten indirdiğimiz bir yağmur gibidir ki, insanların ve hayvanların yiyeceklerinden olan yeryüzü bitkileri onun sayesinde gürleşip birbirine girer. Nihayet yeryüzü ziynetini takınıp, süslendiği ve sahipleri de onun üzerinde kudret sahibi olduklarını sandıkları bir sırada, bir gece veya gündüz ona emrimiz (âfetimiz) gelir de onu sanki dün yerinde yokmuş gibi kökünden koparılarak biçilmiş bir hale getiririz. İşte iyi düşünecek kavimler için ayetlerimizi böyle açıklıyoruz." (Yunus: 24)
"Bilin ki dünya hayatı ancak bir oyun, eğlence, bir süs, aranızda bir övünme ve daha çok mal ve evlât sahibi olma isteğinden ibarettir. Tıpkı bir yağmur gibidir ki, bitirdiği ziraatçıların hoşuna gider. Sonra kurur da sen onun sapsarı olduğunu görürsün; sonra da çer çöp olur gider." (Hadid: 20)
Mal sahibi olmak çocuk edinme ve diğer sahip olunan şeyler aslında dünya hayatının süsüdür. Ancak varılacak yerin en güzeli, mutluluğun en şahanesi Allah'ın katındadır:
"Nefsanî arzulara, kadınlara, oğullara, yığın yığın biriktirilmiş altın ve gümüşe, salma atlara, sağmal hayvanlara ve ekinlere karşı düşkünlük insanlara çekici kılındı. Bunlar, dünya hayatının geçici menfaatleridir. Hâlbuki varılacak en güzel yer, Allah'ın katındadır." (Âli İmran: 14)
Dünya hayatı, bu gibi özellikleriyle aldatıcı, oyalayıcı, gaflete düşürücü, asıl maksattan uzaklaştırıcı, gelip-geçici ve vefasızdır. Peygamberimiz sallallahu aleyhi vesellem, bir hadisi şeriflerinde dünya hayatının bu özelliklerini anlatıp, ona bağlanmaktan müminleri sakındırmaktadır:
"Kim dünyaya çok önem verirse, Allah (cc) onun işini dağıtır (zorlaştırır). Fakirliği, açgözlülüğü onun İki gözünün arasına koyar. (Halbuki) dünyadan ona ulaşacak olan kendisi için yazılandan başkası olamaz. Kimin de niyeti Ahiret ise Allah (cc), onun işini toparlar (kolaylaştırır). Onun kalbine zenginliği koyar. Ona dünyadan da ihtiyaç duyduğu şey ulaşır." (İbni Mace)
İnsanların hangisinin daha iyi amel işleyeceğini denemek için ölümü ve hayatı yaratan Allah (cc), insanların kalbine dünya malına ve geçimliklerine karşı bir meyil, bir tutku koymuştur. Yaratılan bütün mal ve geçimlikler dünya hayatının süsüdür. Onları kazanmaya çalışmak, onlara sahip olmak ve kullanmak suç değildir. Kişide yeme içme, barınma ve giyinme ihtiyacı olduğu müddetçe; mala ve eşyaya olan arzu ve meyil bitmeyecektir.
Ancak İslam, her konuda olduğu gibi bu konuda da insan hayatına ve arzularına bir denge getirmiştir. Allah'ın insanlar için yarattığı zinetleri, süsleri ve geçimlikleri kimsenin yasaklamaya ve haram kılmaya hakkı yoktur. Ancak insan bunları helal yoldan aramalı, haram yere harcamamalı, mal ile şımarmamalı, malı haksızlık aracı olarak kullanmamalıdır. Mal ile meşgul olurken Allah'tan ve Ahirete hazırlanmaktan uzaklaşmamalı, üzerinde (zekât, ve nafaka gibi) hakkı olanların hakkını vermelidir.
İslam, her türlü meşru çalışmayı övmüş, onu ibadet saymış ve insanın ancak çalışmasının karşılığını alabileceğini belirtmiştir. Buna karşın İslam, insandaki fıtri bir takım meyilleri inkâr etmemiş, insanın dünyalıklara karşı arzusunu baskı altına almamıştır. Ancak bu arzunun dengelenmesini, nefsi isteklerin kontrol altına alınmasını istemiştir. Bunun da yollarını ve prensiplerini açıklamıştır.
Peygamberimiz sallallahu aleyhi vesellem, "Uhud dağı kadar altınım olsa onu üç günden fazla yanımda tutamazdım (insanlara sadaka olarak verirdim)", (Buhari) buyurarak dünya geçimliklerinin onun gözünde ne kadar değerli olabileceğini haber vermiştir.
Yine insanın dünya hayatını şu nefis benzetme ile değerlendirmiştir: "Dünya (hayatı) ile benim ilgim, bir ağacın altında gölgelenip sonra da bırakıp giden yolcunun hali gibidir." (İbni mace)
Rabbim bizleri aşırı dünya tutkunu olmaktan muhafaza buyursun.