Pîrekek pîr li ber devê derî pez diqusand
Ji wê re gazî kir got: "Xwedê alîkariyê te bike!"
Di nerînên Wî de xemgîniyek hebû, ew pir westiyayî bû
Ew pêfikirî bû; ji nişka ve got: “Bila her kes bibihîze!
Xwedê navê min qalkir! vê yekê piştrast bin
Ez mirovekî ji axê me, pêxemberê ji nurê me
Ez hatim dînê ku Îsa anî temam bikim
Sehabîyê min, ez kevirê sebrê me, Îsa ziman şêrîn bû
Lewra her şefeq mizgîniya hilatina rojê ye
Îsa berî min e, lê ew ne Xwedê û ne jî kurê wî ye
Ew ji Meryema bakire ku bêhna gulê dikişand ji dayik bû
Ji bîr nekin, ez jî mirovekî fanî ji goşt û hestîmê me
Ez ji xeynî herrîya hişk bû ye ne tiştekî din im;
Tiştekî ku li vê dinyayê nehatibe serê min nemaye;
Ji bo zehmetîyên ku min kişandine
heger rê hebûya, nikaribû deyağ bikira
Ji zilm û îşkenceyê ev bedena min gelek kişandîye
Û eger heqê her gunehekî em bikin
Ger heşeratik tirsgiran hebûya, ew gora tarî
Wê li me teng bike, bike dojeh wêderê
Dîsa û dîsa çermê wan nû dibe ehle dojehê
Û kurm dîsa hemû laşê wan dikojin
Herweha, ew gelek caran diqedin û tê vejînê
Dema cezayên xwe dikişînin, dîsa huzûrê dibine
Ez meydana mutewazî ya şerên pîroz im
Carinan wek efendîyekî, carna jî wek xulamim
Gotina min wek qûm û bîrên çolê ye
Ger peyvek min ditirsîne, ya din mizgînî ye
Gelî bawermendan! Hûn dibînin ez çi dikişînim!
Min bigire dijî xwe, mirovan bixapîne û dîsa delaletê.
Ew îblîsên tirsda ên ku dixwazin kaş bikin
Min hewl da ku asteng bikim, min ew destên qirêj girêdan
Pir caran, mîna Yaqûb, di tariyê de
Min bi kesên ku min nedîtine re şer kir û rawestiyam
Lê însana bi taybetî xwestin min bikujin
Li hember min her tim kîn û çavnebariya wan hebû
Lê min tu carî dev ji doza xwe ya heq berneda
Min bi wan re şer kir, lê ji tu kesî ez ne rehidîm
Li seranserê şer: min digot "Bila ew bikin!"
Min dixwest ez bibim yekane yê ku di xwînê de birîndar bûye
Bila hemû li min bixin, ew şixwe nasekinin
Lewra di destê wan ê rastê de Heyv, di destê wan ê çepê de Rojê
Ger min bida jî, dijminên min qet dev jê bernedidan
Lêbelê ew ê di vê rêwîtiya dijwar de dîsa êrîşî min bikira
Lê çi dibe bila bibe, min paşve gav neavêt
Lewra min çil sal ji bo vê doza pîroz şer kir
Vaye, min bi vî awayî ‘emrek axirê qedand
Niha ez diçim ba Xwedê, min dinya li pey xwe hişt
Çawa Greka Hermès, Cihûyan jî Levî
Piştgirî dan wan, we jî qet min neterikand
Ev derdên ku we kişandine bê guman dê bi dawî bibin
Helbet wê di vê şeva sar û xalî de roj derkeve
Gelî bawermenda, ji Wî tucarî bêhêvî nebin.
Çimkî ewê çiyayên Kronnega kiriye hêlîna şêr
Derya bi mirwaran, tarîtîyê jî bi stêrkan
Xwedayê xemilandîye, bêguman wê we jî neke tengasiyê
Paşê lê zêde kir: "Bi Wî bawer bikin û teslîm bibin."
Cihê wan ên ku bawer nakin, lê înkar jî nakin
Dîwarê ku bihuşt û dojehê ji hev vediqetîne
Dilê wan reş bûye, guneh tenê karê wan e;
Dibe ku tu kes bi tevahî bêguneh nebe
Lê hewl bidin ku Xwedê we ceza neke
limêj bikin, bila hemû ‘ezayên we bighêjin erdê
Lewra ku ew agirê dojehê yê bêtehemûl bitenê
Ew bedena ku ji bo Wî nekeve erde dişewitîne
Ew dinya tarî bi esmanê şîn vedike
Ji mêvana hez bikin, durustbin, bi ‘edalet hukum bikin
Ji bo we her cure n’îmet li qata Wî ya mezin heye
Hespên zînê bi zêr ji boy heft ezmanan derbas bibin
Û ‘erebeyên bilez ên ku birûska li dawîyê dihêlin
Horîyê paqij in, her dem ter û teze û dilgeş in
Her yek ji wan di koşkên ku ji mirwaran hatine çêkirin rûniştine
Dojeh li benda ehlê agir e, wey li wan!
Ewê pêlavên êgir hebin û gava ew li xwe bikin
Germahiya wan dê mejiyê wan mîna di qazana de bikelînin
Ehlê cennetê jî, ewê pir dilgeş û serbilind be."
Demekê sekinî û şîret li wan kir ku her dem bi hêvî bin
Paşê bi gavên giran meşa xwe domand
Paşê: “Ey gelî însana! ez gazî we dikim
Wext saet tije bû, ez diçim ‘alemekî ebedî
Belkî ev hevdîtina me ya dawîn bi we re be, lez bikin
Her kesê ku min nas dike bera were û cara dawî guhdarî bike
Ger min xeletiyek kiribe, bila li rûyê min bêjin”
Qelebalixê bêdeng rast û çep vekir û rê da
Çû û riha xwe li Bîra Abufleya şuşt
Yekî sê dîrhem jê xwest, wî derxist û da yê
Û Wî got "Niha, ji hiştina di gorê de çêtir e,"
Çavên her kesî wek çavên kevokan dibiriqîn
Ji wî însanê bilind re ku her dem li wan xwedî derdikeve,
Xelk digiriyan; bi wî re çûn heta mala Wî
Gelek kes bêyî ku çavekî bibire li wir sekinîn
Tevahiya şevê li derve li ser keviran derbas kir
Û serê sibehê, gava fêm kir ku roj gewrbûye
Ji Ebûbekir re got: “Êdî ez nikarim rabim
Pirtûkê bi xwe re bibe û tu nimêjê biki kirin"
Xanima wî Aîşe jî wê demê li pişt civatê bû
Ebûbekir dixwend, Mûhemmed guhdar dikir
Axir ayetên ku dixwendin hêdîka diqedand
Dema ku Wî dua û zikir dikir, her kes digirîya
Û Melekê Mirinê derket hat ber êvarê
Destûr jê xwest, “ez dikarim werim hundir”
wî got: "Bera were" Mîna roja yekem li cîhanê vebû
Çavên wî dibiriqîn û dîsa dibişirî,
Û Melek jê re got: "Xwedê li benda te ye."
"Bi dilxweşî" Wî got. cênîkên wî wiha lerizîn
Demekê lêvên wî li hev ketin û ruhê xwe teslîm kir.