Rüzgârın sapmasına uğrayan bir yaprak gibi
Peşin ardı sıralanan kavak ağaçlarına baş verdim.
Şikâyetsiz bir çabadır benimkisi
Bir âh çekip uçsuz boyları aşıyorum.
Sırra kadem bastığım içler acısı ruhumdan
Tayin ettiğim renk cümbüşü ile ayaklanıyorum.
Bir yanım mâtem, diğer bir yanım vuslat sessizliği.
Dili yok yüreğimin, aşikâr etsin sırrımı.
Boşluklara anlatıyorum
Benden kalan bir avuç hasret borcumu.
Sessizce kulak veriyor,
Ser verip sır aldığım boşluklar.
Bir akşamüstü sevinci bu, haykırırcasına hem de.
Nereye baksam hep aynı boşluklar.
Yüreğimden göç vermeliydim
Tam da böyle bir yere.
Ne bir şekvâ ne de mağrur bir yorgunlukla.
Kor yanan ateşin kollarında yeniden doğmuş gibi
Derin içler çekip kocaman bir umuda sarılıyorum.
Yol! Der aynalar,
Yoldaş olur bana boşluklar.
Göz menziline takılı bir yol, meçhul bir mesafe
Ve şimdi Hak kitabı açık, hakikat arayıcısına.
Ömer Akyüz