Yeminin gerçekleşme şartlarından biri de telaffuz edilmesi yani dil ile söylenmesidir. Dolayısıyla bir kimse telaffuz etmeksizin kendi içinden geçirerek yemin ederse veya adakta bulunursa düşündükleri şeylerin bir bağlayıcılığı olmaz. Menfi düşünceler veya kişinin kendi içinden geçirdiği yemin vb. sorumluluk gerektiren davranışlar sözlü veya fiili olarak gerçekleştirilmediği sürece kişiyi Allah katında sorumlu kılmaz. Efendimiz (aleyhissalatu vesselam) şöyle buyurmuştur: Allah, dilleri ile söylemedikçe yahut fiiliyata dökmedikçe ümmetimi, gönüllerinden geçirdikleri şeylerden dolayı hoş görür (Buhârî, Eymân 14, No: 6664; Müslim, İmân 201, No: 127).
Fakihlerin büyük çoğunluğuna göre yemin eden kimse sağır değilse sadece dilini ve dudaklarını hareket ettirmekle yetinmez, asgari düzeyde dahi olsa kendisine işittirir. Aynı hüküm namaz içerisindeki kıraat için de geçerlidir. İşitme kaybı olanların sadece dudaklarını hareket ettirmeleri kâfidir (el-Mevsûatu'l-Fikhiyyetü'l-Kuveytiyye VII, 266-267).