Babamız Âdem (AS) yalnız başına idi… Henüz gönlünü hoş edecek, onun yalnızlığını giderecek, sıkıntısında onu teskin edecek kimsesi yoktu. Hanımı, kadını, eşi yoktu. Yani o henüz bir ‘aile' değildi. Lakin bir aile olabilmesi için bir kadın ve sonra da ondan doğacak çocuklara ihtiyaç vardı. Sonra:

“Sizi bir tek nefisten yaratan ve onunla sükûnet bulsun diye eşini de ondan yaratan Allah'tır. O eşini kucaklayıp sarılınca (ona yaklaşınca) eşi hafif bir yük yüklendi (hamile kaldı). Bir müddet geçti derken yükü ağırlaştı. O vakit ikisi birden Rableri olan Allah'a ‘Eğer bize salih bir evlat verirsen biz muhakkak şükredenlerden olacağız' diye dua ettiler.” (Araf-189)

İşte böylece Âdem, Havva, Habil, Kabil ve niceleri... Havva olmadan, kadın olmadan aile yok. Aile olmanın, mutlu olmanın, çocuk sahibi olmanın şartı Havva'nın olmasıdır. Böylece ailenin temeli Havva ile kadın ile atılmış olur.

Erkek bu bilinçte olunca, Rabbinin bu taksimatını iyi okuyunca Havva'sının değerini daha iyi anlayacak. Havva'sı ona sükûnet bulsun diye verilmiştir. Bu sükûnetin ruhu var, bedeni var, sevgisi var. Lakin Allah onu Âdem'den yaratmıştır. Onun da teskin olmaya, sükûn bulmaya ihtiyacı vardır. İşte bu iki sükûna muhtaç can yan yana gelince iki kişilik bir aile olmuş olur. Aile olmanın bereketiyle çocuklar da peşi sıra gelir.

Kadın ise erkekten mütevellit olmanın şuuruyla hareket edecek. Yani erkek olmayınca kadın aslında yoktur. Erkek ile var olmuştur. O halde biri bir diğerini tamamlayan, birbirine muhtaç ancak minnet içinde olmadan her biri kendi sorumluluğunun bilincinde hareket ederse yaratılışa uygun hareket edilmiş olur. Ve böylece aile saadeti de sağlanmış olur.

Aile; anne, baba, eş ve çocuklar… Rabbimizin yeryüzündeki şefkat ve merhametinin tecellileri… Biz bu tecelliler ile Rabbimizin büyüklüğünü daha iyi anlarız. 

Aile kurumumuzu, eşimizi, çocuklarımızı korumaya her zamankinden daha çok muhtacız. Toplumun birliği ailenin birliğinden geçer. Ailenin birliği ise fertlerinin birbirine şefkatle, saygı ile muamelesinden geçer.