Tarihinin hiçbir döneminde İslam dünyası bugün yaşadığı kadar ağır ve onur kırıcı acılar görmedi. Haçlı seferleri, Moğol istilası bile böylesi felaketler yaşatmadı. Bugün İslam coğrafyası her alanda çok büyük acılara sahne oluyor. İslam ümmeti ile diğer toplumlar arasındaki farka bakınca, ortaya çıkan hazin manzara insanı derinden yaralıyor; utandırıyor ve tarifi imkânsız bir kedere boğuyor. Sanki cennet ve cehennem bu âleme inmiş de bizim payımıza cehennem, diğerlerinkine cennet düşmüş.

Coğrafyamızın her tarafında istilalar, savaşlar, katliamlar, muhaceretler, alevler, yangınlar, patlamalar, oluk oluk akan masum kanları, arşı inleten  mazlumların feryad-ü figanları. Sanki şairin yüz yıl önce ifade ettiği acı hakikat hiç değişmemiş:

Diyar-ı küfrü gezdim, beldeler kaşaneler gördüm

Dolaştım mülk-i İslam’ı bütün viraneler gördüm.(Z.Paşa)

İslam’ın ilk kıblesi Kudüs ve Filistin toprakları yarım asrı aşan bir zamandan beri esaret altında. Yurtlarından, yuvalarından koparılan milyonlarca Filistinli... Geride bıraktıkları Filistin şehirleri ve köyleri şimdi tanınmaz halde; üzerine Yahudi yerleşim birimleri kondurulmuş. Asırların birikimi bir tarih ve kültür yok edilmiş. İslam’ı andıran her şey silinmiş. ‘Filistin’ adı her yerden kazınmış.

İşgalci siyonist, yıllardır pervasızca yakıyor, yıkıyor, öldürüyor; ama ne dünyadan, ne de bizden bir ses çıkmadı, çıkmıyor. Lübnan’a, Sudan’a, Suriye’ye ikide bir saldıran bu düşmana kimse ses çıkaramıyor. Merak ediyorum, iki gün önce Lübnan’ın güney sınırındaki Hizbullah hedefini vuran israil’e neden misilleme yapılamadı? Defalarca Suriye’de istediği hedefi vuran siyonist uçaklarına niçin karşı konulmadı? Ümmetin milyarları verilerek satın alınan bu silahlar sadece Müslüman’ı öldürmek için mi alındı acaba?

Irak, ABD tarafından işgale uğradı ve yerle bir edildi. Yaklaşık 1 milyon Müslüman hayatını kaybetti. ABD, bütün bu cinayetleri dünyanın gözleri önünde elini kolunu sallayarak işlerken, hiçbir İslam ülkesinden en küçük bir tepki bile çıkmadı. Tepki şöyle dursun bölgedeki ülkeler, işgalciye ya bizzat katıldı ya da yardım ve yataklık etti. İşgal sonrası idareye getirilen kukla yönetim ise Irak’ı amansız bir mezhep savaşının arenası yaptı ve Irak fiilen bölünme noktasına getirildi. Her gün patlatılan bomba yüklü arabaların geride bıraktığı görüntülere bakarken kendimi çok suçlu hissediyorum. Bir şey yapamamanın, acizliğin derin ıstırabıyla kavruluyorum. Keşke diyorum, sesimi duyurabilseydim ve kardeşkanı döken şu insanlara, ‘Hey! Ümmeti Muhammed, israil ilk kıblenizi işgal etmiş, Amerika her şeyinizi talan etmiş, ırzınız, namusunuz, tarihiniz, kültürünüz çiğnenmiş, sizi birbirinize kırdırıyorlar. Ne yapıyorsunuz siz? Namlularınızı neden onlara değil birbirinize çevirmişsiniz? Allah’tan korkun, yeter artık!’diye haykırabilseydim.

Afganistan’ı, Mısır’ı Orta Afrika’yı ve uzak doğu mazlumlarının hallerini kim soruyor, kim ilgileniyor? Ukrayna’da birkaç kişinin ölümü bütün dünyayı harekete geçirirken İslam dünyasında nehir olup akan kan hiç kimsenin kılını kıpırdatmıyor.

Yanı başımızdaki Suriye’ye bakın bir. Üç yıldır yüreklerimizi dağlayan bu yara önceki acılarımızı da unutturdu bize. Yüz elli bine yaklaşan ölü sayısı, bir o kadar kayıp… Yerinden yurdundan edilmiş milyonlarca mülteci. Vatandaşının başına bomba yağdıran azgın bir rejim… Ve dün, zalimi devirmek için silaha sarılmış gurupların, bugün birbirlerini bitirmek için döktükleri kan… Katledilen binlerce çocuktan birinin acılarla kıvranıp can verirken hıçkıra hıçkıra, ‘Bana yaptığınız her şeyi Allah’a söyleyeceğim! Her şeyi diyeceğim Allah’a!’sözleriyle inleyen çocuğun resmine bakınca gözyaşlarımı tutamıyorum, ağlıyorum. Beni ağlatan çaresizlik ve acizliğimden dolayı insanlığımdan da Müslümanlığımdan da utanıyorum ve tüm mazlumlardan özür diliyorum.

Ve hiçbir şey olmamış gibi ‘vur patlasın çal oynasın’ âleminde yaşamaya devam edenlerin, çaldıkları Ümmetin servetini nereye koyacaklarını şaşıranların, Washington’a dönerek namaz kılanların ve hala meleklerin cinsiyetini tartışmakla ümmeti uyutanların cümlesinden de tiksiniyorum.