Evimizin ve köyümüzün en şanslı çocuğuydun. Bir sendin en büyük, bir de bendim en şanslı çocuk. Bütün babaların en büyüğü bütün erkeklerin en cesuru ve en yakışıklısı, bütün âlimlerin en bilgini, bütün yaşlıların en sevimlisi ve en merhametlisi idin.

Çok sonraları anladım ki yeleğine sinen misk-u amber değil aslında terinmiş; ebedi olmasını istediğim her sarılışımda duyduğum kokun…

Yaradılışın en kutsalını kitaptan öğrenmiştim ama en mükemmelini seninle tanıdım baba!

Bazen bavo derdim sana bazen de baba. Oysa sen hem babaydın hem de bavo.

Kardeşimle kavganın en büyük müsebbibiydin en yakınında ben olayım diye, aynı zamanda dostluğumuzun harcı…

İlk tanıdığım erkek en çok sevdiğim ihtiyarsın… Ve tanıdığım en büyük aldatıcı… Hani ölmeyecektin?

Hani ya annemi üzdüğümde beni odaya çekip yastıkla dövdüğün ve çıkan sesten teskin olan annemin “yeter öldürecek misin” sesine gülüştüğümüz…

Bileğin bükülmezken tanıdım seni dört buçuk yaşımda, belin bükükken de seninleydim kırk beşinde. Meğer belin bükükken bileğin daha güçlüymüş, şimdi anladım sen yokken.

Yetim'in yetimleri himayesinin kutsiyetini kırk beşinde yetim kalınca daha iyi anladım.

Daha dün çocuktum, ne çabuk büyüdüm ne çabuk baba oldum ne de çabuk “babam” oldum… Ve babam öldü. Anladım ki bir gün bütün babalar ölecek. Çünkü ben de babayım.

Ne yoksulluklar çektik seninle, “yürek” çokluğunda. Ne korkular yaşardık, evde olmadığın gecelerde annemle.

Ne karanlıktan korkardım ne de kalabalıktan sen varken. Ne yoksulluktan endişe ettik ne de bolluğa tamah ederdik ocağında.

Sonraları ocağımda da hep sen oldun baba… Aşımızda, aşkımızda, sabahımızda, kelamımızda hep sen… Çocuklar gölgende yirmilik oldular be dede! Hadi ben saklarım sırrını. Ya onlara nasıl anlatırım ölmeyecek olmanı…

Nasıl da her yaştan dostların vardı; yedisinde-yetmişinde, okumuşu-cahili, zengini-fakiri… Daha bize de öğretecektin ya Mushaf'ın sırrını.

İnan babamsın diye söylemiyorum. Ama ben daha ilmini hilm ile bu kadar herc-u merc eden birini tanımadım. Aynı zamanda din-i mübini muhafazada kartal… Fasıklar bile hürmetkârdı vechine.

Bilir misin günde seni bilmem kaç kez andığımı; gâh sofrada gâh salonda… Kaç kez yaşadığımı seni… Hıçkırıkların boğazımda düğümlendiğini… Çocuklara çaktırmadan yutkunduğumu… Kaç kez mezarına indiğimi, oracıkta seninle uzandığımı… Sana sarıldığımı ve sakalından toprağı ayıkladığımı. Konuştuğumuzu ve senden haberlerle eve döndüğümü…  

Sana sözüm olsun, ahdim olsun! Gelirsen bir daha, sana zorla su içirmeyeceğim bir daha, böbreğin çalışsın diye ve anneme anlatmayacağım baklavaya abandığını şekerin yükselse bile.

Hatırlar mısın markette sen sandığım, yanına vardığımda sen olmadığını anladığımı sana anlattığım ve bir gün olmayacağını düşünüp, senden ölmeme sözü aldığım… Hani!

Söyle şimdi kimden sorayım bu ihanetinin hesabını; kızlarının yürek burkan ve kâbus gibi üzerime çöken hıçkırıklarının hesabını… Bir Hüseyin'e bir de sana yakışan hıçkırıklarını, ağıtlarını…

Bir haber gönder ne olur… Bir işaret, bir im… geleceğine dair, şaka yaptığına dair ya da hala döneceğine dair inancımı çürütecek bir reddiye...

Nasıl da vicdanın el veriyor taşıdığın onca yükün tamamını bana bırakmaya. Ben nasıl taşırım senin hayatını, hayat felsefeni hiç tecrübem olmadan.

Söyle yakışır mı sana ansızın çekip gitmek. Hiç alıştırmadan yokluğuna, boşluğuna, çokluğuna. Bırakılır mı biricik evladı bir başına.

Ama itiraf edeyim ki artık sana muhtaç değilim. Evim, eşim, arabam, işim, çocuklarım var. Beni seven iyi dostlarım da…  Çekip gitmişsin. Gidişine hiç tınmıyorum. Git ihtiyar git! Ne zan ediyorsun ki kendini.

Ama hayır! Binlerce kez hayır! İşte yine geldi gece vakti.  Bir başıma halvetteyken ve her şeyim varken meğer sana ne kadar da muhtaçmışım bir başıma. Meğer yokluğunda hayat ne de yamanmış.

Cennette isteyeceğim ilk şey yelek kokun olsa gerek.

Ben hiç büyümedim ki baba! Sen hiç büyütmedin ki!