Her ayda saklı sırlarımız var bizim.

Haziran gibi… Eylül gibi… Ocak gibi…

En çok Ocak’ta bulutlanır gözlerim

Bir an, Ocak’ın orta yerinde sağanak halinde yağar

Kurşun misali damlalar…

Yağdır ey gözüm,

Pınarının kurumasından korkma!

Yağarsa rahmet olur, hasret olur

Neticesi vuslat olur…

Yağsın gözlerden rahmet ki

Minnet borcumuzdur bu, davayı miras bırakana.

Nisan yağmuru gibi yağsın, Ocak’ın zemherisinde…

Babasından koparılmış bir evlat gibi

Ocağı sönmüş bir Ocak gibi

Zemheride yanar gibi yan yüreğim…

Ayaz acıtırmış,

Soğuk yakarmış, bildim bunu

Ocak’ın sönmesiyle,

Ocağımızın yanmasıyla bildim…

‘Ocağımın yerine ben yanaydım’ diyenlerin

Bir Eylül günü, düşen bir yaprak misali

Vuslata erdiğini bildim…

Ocağımız bir kardelen oldu, bembeyaz kışın ortasında.

Hüzün, gam, keder mi?

Kardeş olduk onlarla senden sonra ey Ocak!

Bir çocuk gibi yıllar geçtikçe büyüdü hasretin

Yoluna revan olanların 20’lik hasretleri var şimdi.

…

Koca koca yıllar geçti aradan

Koca koca insanlara dönüştük…

Biz de görüyorduk artık

Hem de eskisinden daha iyi!

Öyle ya şakaklarımıza dayanan soğuk namlular,

Ruhlarımıza değilse de bedenlerimize vurulan prangalar görmüştük bir zamanlar.

Biz de biliyorduk artık bir şeyler…

Ocağın, canı uğruna koruduğu uhuvvetin

Tek kullanımlık menfaate dönebildiğini öğrenmiştik.

Aslında iyi insanlardık ama bir de damarımıza basılmasa…

Gâh Ekim tuttu bizi ayakta gâh Haziran…

Aylar da bir gün gibi kısalınca ne kaldı elimizde?

…

Yol arkadaşı olmayan, tökezler durur yollarda.

Öyle bir derde düştük ki dert de derman da yolda, yoldaşta…

20 yıl önce yakan ayaz, ne çabuk bıraktı yerini nisyana…

Nisyan ki ar ettirir er olana.

Ama heyhat!

Er nerede!

Ar nerede!

Mine Turhan