Son yirmi yılda bilhassa cep telefonlarının kullanıma girmesiyle birlikte “ŞARJ” lafzı en çok kullanılan sözcüklerden biri haline gelmiştir. Bu noktada şarj, iletişimin temel edatı haline gelmiştir. Şarj varsa telefon var, telefon varsa konuşma ve iletişim vardır, aksi takdirde iletişim şak diye kesiliyor.

İletişim için iyice bir zorunluluk haline gelen şarj olayı elektrikli araçların devreye girmesiyle ulaşım için de temel hale gelecektir. Cep telefonları için küçük şarj aletleri vardı ama artık şarj istasyonları olacak. Ne kadar sürede şarj olacak ve bir şarjla ne kadar yol alınacak bunlar tartışılıyor.

İnsanın iletişimi ve ulaşımı şarja bağlı hale geldikçe kendisi de bundan etkileniyor. Onda robotik haller, makineleşme emareleri görülmeye başlıyor. İnsan alet ve edevatla iletişim ve ulaşımı sağlıyor. Zaman ve mekân izafi hale geliyor. İyi de insanın kendisi ne olacak? Hızlı ulaşım, hızlı iletişim kendisine neyi kazandırıyor? Aslına bakarsanız sadece insanın acelecilik dürtüsüne kısmen şifa oluyor. Ama bizim tartışmaya açtığımız konu bu değil. Daha şimdiden şarj olmaya fazlasıyla muhtaç hale gelen insan ileri robotik ve de mekanik halde daha fazla şarj olmaya ihtiyaç duyacaktır. Çünkü makine etkileşimi, robotlaşma bunu kaçınılmaz kılıyor. Ve bu, ciddi bir sorundur.

O halde insanın da şarja ihtiyacı vardır. Makine bir enerji olmadan çalışmıyor. İnsan da öyle o da ruh olmadan bir şey değildir.

Bu nedenle Kur’an, daha en başta insanın şarj olması gerektiğini haber veriyor,

“Boşaldığın zaman Nasp(şarj) ol” (İnşirah: 7). Ayette geçen “fansap” kelimesi “kurul, yeniden dol, yeniden enerji al yani şarj ol. Ol ki dağ gibi dik ve heybetli olasın, güven veresin, yeri tutarak sarsılmasını engelleyesin” demektir.

“Musa’nın annesinin kalbi bomboş oldu”(Kasas: 10). Kalp boşalıyorsa şarj da edilir demektir. Nitekim Hak Teâlâ, “onun kalbini tuttuk ki inananlardan olsun” (Kasas: 10) buyurur.  Boşalan kalp şarj edilince tekrar güç ve umut depolandı.

Günümüzde şarj ne kadar temel bir ifade haline gelmişse buna bağlı olarak deşarj da böyledir. Nitekim Kur’an buna “feragat-boşalma ve nasp-kurulma” adını vererek buna dikkati çekiyor.

Evet, bugün insan çok fazla deşarj oluyor. Zamanı boşa harcayarak, kendi içinde çatışma yaşayarak, sırf şehvet peşinde koşarak, umutsuzluğa kapılarak, moral bozukluğu, stres, tatminsizlik, huzursuzluk, sıkıntı, cehalet, yoksulluk, sabırsızlık, acelecilik, amaçsızlık, hayatın anlamını yitirmesi… Bütün bunlar insanların içinin boşalmasına sebep oluyor. Bu nedenle insanın da şarj edilmeye fazlasıyla ihtiyacı vardır ve bu ihtiyaç artarak devam edecektir.

Aletleri, araçları şarj etmek kolaydır. Lakin insan için bu öyle basit bir iş değildir. İnsanın şarj olması, ilave bir ruh almasına bağlıdır. Güzel amaç ve hedefine, Salih niyetine bağlıdır. Rağbet ve arzusuna şevk ve azmine bağlıdır. Bunun için ruhtan bir nefha, temiz bir el gerekir. Rabbe yönelik bir rağbet, bir yöneliş gerekir.(İnşirah: 8) Bunlar olduğu zaman Hak onu katından bir ruh ile destekler, tabiri caizse onu şarj eder. (Mücadele: 22)

Şarj çağındayız. Aletler şarj ediliyor. Ve insan artık bu aletlerin kullanıcısı olmaktan çıkmak üzeredir. İnsan kendisi artık bunların aracı haline gelmiştir. Çünkü insanın mevcut şarjı zayıftır. Bunlara hükmetmesi için daha güçlü, daha dolu, daha donanımlı olması gerekir.

Aksi takdirde bu dünyada aracı olmaz araç olur, vasat olmaz vasıta olur…