Kaddafi sonrası dönemde Libya’nın karşı karşıya olduğu en büyük sorun istikrar ve güvenliğin sağlanamaması oldu. Ülke, diktatörlük sonrası dönemde büyük umut ve beklentiler içinde ilk serbest genel seçimleri 7 Temmuz 2012’de gerçekleştirmişti. Ancak meşruiyetini seçimden alan bir Meclis ve hükümetin görev yapıyor olması istikrarsızlığın derinleşerek devam etmesinin önüne geçemedi.

2012 Seçimlerinin aksine, ne bu yılın Şubat ayında yapılan Anayasa Meclisi seçimleri ne de Haziran’da gerçekleştirilen Temsilciler Meclisi seçimleri ülkede yeni bir umudun kapısını açabildi. Aksine, gerek çok düşük katılım oranları ve gerekse ülkedeki var olan kamplaşmada, Hafter tarafına monte olmuş halleriyle bu yapılanmalar çözümsüzlüğe giden yolu kısaltan bir rol oynadılar. 25 Ağustos 2014 itibariyla, iki meclisli ve iki hükümetli bir Libya ortaya çıkmış durumda.

Ülkeye hemen hemen her alanda hakim olan bu çözümsüzlük ortamında, yaşanan bütün olumsuzlukların faturasının Müslüman Kardeşler Hareketi ve onun siyasi partisi Adalet ve İnşa Partisi'ne çıkarılmak istendiği de ortada. Bu suçlu tablosunun ortaya çıkmasında, Batı medyasının da önemli bir katkısının olduğu da aşikar.

Libya’da, Batı basınının “liberal” ve “seküler” olarak nitelediği zümrenin asıl ayırt edici özelliği çok daha farklı bir nitelikten kaynaklanmakta. Bu zümrenin Kaddafi döneminde önemli makamlarda bulunmuş olma, içeride kuvvetli kabile bağları ve dışarıda kuvvetli bağlantılara sahip olmak bunların asıl tanımlayıcı vasfını oluşturmakta.Dolayısıyla bunlarla Kaddafi döneminin başka bir maske altında yeniden hortlayacağından korkan geniş bir kitle arasında devam eden bir mücadele var. Özelde MHK ve genelde İslamcılar bu mücadelede eski rejimin başka bir görüntü altında devam etmesini istemeyen daha “yerli” bir kesim içerisinde yer alıyor.